De Kelten.
Door de eeuwen heen komen de Kelten voor in Griekse en Romeinse geschriften als keltoi, galli en celtae. Met deze namen werden de verschillende Keltische stammen benoemd die destijds in grote delen van Europa te vinden waren. Maar zowel in etnisch als politiek opzicht vormden zij geen eenheid.
Rond 500 voor het begin van onze jaartelling duiken de Kelten op in de Griekse geschiedschrijving, bij Hekataios van Milete en Herodotus. Op dat moment in de prehistorie van Europa wonen de Kelten vooral in centraal Europa ten noorden en westen van de Alpen. Maar de Oude Grieken menen dat er Kelten wonen in zowel in het brongebied van de Donau, in het achterland van Massilia (Marseille) en zelfs in Iberia en zuidelijk Portugal.
Hoewel de Kelten geen etnische of politieke eenheid vormden, blijkt uit hun materiële nalatenschap toch een gemeenschappelijke identiteit: een verwantschap die zich uitdrukt in mijnbouw van eerst zout en later metalen, het bouwen van heuvelforten, hetsmelten en bewerken van metaal, het controleren van lange afstandshandel. Er zijn grote overeenkomsten in kunst en handwerk, taal en religie. De basis voor hun economische activiteiten lag in de winning van zout, en later ijzererts. Traditioneel worden de Hallstatt en La Tène kulturen onderscheiden.
Deze cursus behandelt de betekenis van de Kelten en hun cultuur in Europa. De bloeitijd van de 7e en 6e eeuw voor Chr. in Zuid Duitsland, Oostenrijk en Frankrijk. De bouw van oppida vanaf de 6e eeuw op strategisch gelegen plaatsen aan handelsroutes. De neergang van de Galliërs in Frankrijk door toedoen van Caesar. De laatste uithoeken waar een Keltisch sprekende bevolking kon standhouden: in Ierland en Bretagne.
